Sinds 14 maart maken Saskia en ik een reis door Italië. Dank voor de vele reacties die ons een goede en mooie reis wensen. Ik ga door met mijn gedichtenblogs over Italië. Het volgende is van Stefan Hertmans en is uit zijn bundel Francesco’s paradox uit 1995.
Mijn beurt
De kaas moet vers uit Parma komen;
De pepers rood uit Pomerigio
De mascarpone moet geel-romig zijn
En jij moet zingen bij de wijn.
Ik zal een jonge kwartel eten,
Gestufft met mortadella en Toscaanse weed.
Je bloes hangen we voor het venster
Tegen inkijk en insecten.
Het fruit zal branden in je mond,
En wat je zingt wordt stilaan honger,
Branie, geblaf van een jachtige hond.
Je buik met peperoni ingewreven
Lig je op tafel en je beeft.
Vorken en messen zijn verdeeld.
De koffie met kaneel gaat met
Onspreekbare syllaben door je keel.
————————————–
Stefan Hertmans is een Vlaamse dichter. Wat Vlamingen en Italianen bindt is lekker eten. Hier in Italië ligt elke mercado, marcelleria, supermercado of panettiere vol met streekproducten die je maar moeilijk kan laten staan.
Wij staan in een slagerij. Voor de volgende klant legt de slager een gevild konijn op zijn blok, wrijft het in met kruiden – basilicum, tijm, oregano, salie, rozemarijn, knoflookpoeder, peper – en hakt het in panklare stukken.
Het gedicht is een sonnet, maar net niet helemaal. Francesco Petrarca schreef de mooiste sonnetten over zijn liefde voor Laura. Hoe meer pijn en verlangen, paradoxalerwijze, hoe heviger de liefde.
Ik moet ook denken aan Het Symposium van Plato. Er is sprake van een braspartij en drinkgelag. De aanwezige sofisten spreken over de liefde, Eros. Ieder op zijn de beurt gaat in op het goddelijke en het aardse, het verhevene en het platte, het platonische en het echte.
Bij de koffie na afloop, er wordt uitgebuikt, stottert de dichter onuitspreekbare lettergrepen. Tot meer is hij niet meer in staat.
Het gedicht zou kunnen passen bij het schilderij van Caravaggio. De afbeelding daarvan staat op een folder voor een tentoonstelling in Asti in de Piemonte, over geheimen en raadsels van stillevens. In de fruitmand ligt weelderig het rijpe fruit, klaar om wellustig geconsumeerd te worden. Overigens zou het Caravagio niet zijn als hij ook niet enige wormstekels in de overrijpe appels had geschilderd.
Nu is het onze beurt.
Wij plannen tijdens het ontbijt de dag en hebben het over welke mooie en lekkere dingen we zullen gaan doen vandaag.