Dit gedicht is voor Ingrid Horstik. Wij konden van haar afscheid nemen op De nieuwe Ooster in Amsterdam op 4 oktober 2022.
Jean Paul Franssens (1938 – 2003) schreef het volgende gedicht.
Hoor hoe de dood zingt
Hoor hoe de dood zingt
Hoe hij zingt bij de glasharmonika
Luister hoe hij zingt
Hoe hij zingt van de wonden die hij heeft
Hoe hij zich vergezelt van duizenden wonden
Duizenden wonden aan handen en voeten
Hoe hij zingt hoe die wonden open kunnen gaan
Hoe zij kunnen sluiten
Open gaan en bloeien
Eeuwig
Eeuwig en eindeloos
Hoor hoe de dood zingt
Hoe hij zingt bij de glasharmonika
Hoe teder hij zingt
Hoe teder en warm
Van liefde en trouw
Die nooit voorbij kunnen gaan
Nooit voorbij
Eeuwig
Eeuwig
Eeuwig
De wonden geuren
Als bloemen gaan zij open en dicht
De dood zingt en zingt
Teder en warm bij de glasharmonika
Ingrid overleed aan alvleesklierkanker, die een moordenaar is. Zij vertelde via filmpjes hoe het het afgelopen half jaar met haar ging en hoe zij afscheid nam van dierbare mensen, plekken en van haar lichaam. Via die appjes nam zij ons mee met haar afvaart. Op zo’n manier dat het de liefde voor haar aanwakkerde en om ook de dood te omarmen.
Jean Paul Fransens schreef het gedicht in 1983 voor zijn vriend en collega Dirk Ayelt Kooiman, die overigens overleed op 2 oktober 2018. Het is dus geen gedicht bij een afscheid. De dood is betoverend en meeslepend, is geheimzinnig, een mysterie en een verdrietige kwelling.
Het gedicht staat in het bundeltje dat werd uitgegeven bij de Nacht van de Poëzie in 1985 in Muziekcentrum Vredenburg Utrecht.