Dylan Thomas, de populaire dichter uit Wales. Geboren in de stad Swansey in 1914 en overleden in 1953. We bezochten vandaag, 27 juli, zijn geboortehuis. Bob Dylan vernoemde zich naar hem. Het gedicht Do not go gentle into that good night is wellicht zijn bekendste. Hij schreef het in 1951.
Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rage at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.
Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.
Good men, the last wave by, crying how bright
Their frail deeds might have danced in a green bay,
Rage, rage against the dying of the light.
Wild men who caught and sang the sun in flight,
And learn, too late, they grieved it on its way,
Do not go gentle into that good night.
Grave men, near death, who see with blinding sight
Blind eyes could blaze like meteors and be gay,
Rage, rage against the dying of the light.
And you, my father, there on the sad height,
Curse, bless me now with your fierce tears, I pray.
Do not go gentle into that good night.
Rage, rage against the dying of the light.
Dylan Thomas reciting his villanelle ‘Do Not Go Gentle into that Good Night’
Het gedicht gaat klaarblijkelijk over de gehechtheid aan het leven en over het sterven van zijn vader. Hij roept hem op niet zonder slag of stoot heen te gaan. Ook op je oude dag moet je vlammen. De wijze moge cynisch zijn geworden, hij vecht toch nog aan het eind van zijn leven. De morele mens die al veel goeds gedaan heeft, legt zich er ook niet zo maar bij neer. De roekeloze, die zijn hand al eerder overspeelde, vecht nog verder. En de dappere, haast al overwonnen en stervende, spant zich ten leste wederom in. Zo hoopt de turbulente dichter, zelf nog levend als een bohemien, losbandig, tegendraads en brutaal, dat ook zijn vader zich alleen maar strijdend en dapper zal overgeven, zelfs als hij zijn zoon wellicht zou minachten.
Het gedicht heeft de vorm van een villanelle, een zestiende eeuwse dichtvorm. Zo’n villanelle heeft negentien regels met twee regels die als een soort refrein viermaal terugkerenen en daardoor een bezwerend effect hebben. Wil je het horen, gereciteerd door Dylan Thomas zelf, klik dan op de bovenstaande url. Daar hoor je Dylan Thomas zijn stem “rijzen en barsten en tot een fluistering zinken, in gezang overgaan en triomfanelijk klinken en wild worden en tam wegglijden.” ( Dylan Tomas, als een jonge hond, p. 15, vertaling Hugo Claus).
Het gedicht is vele malen vertaald in het Nederlands. De vertaling hieronder is van Arie van der Krogt:
Verdwijn niet zomaar in de zoete nacht.
Vlam op en vecht wanneer het avond wordt;
Vecht, vecht, omdat het licht niet sterven mag.
De wijze, die weet dat het duister wacht,
Omdat geen licht ooit voortsproot uit zijn woord,
Verdwijnt niet zomaar in de zoete nacht.
De goede, die hier aanspoelde en dacht:
In deze baai dansen mijn deugden voort,
Vecht, vecht, omdat het licht niet sterven mag.
De wilde, die met zang de zon aanbad
En te laat zag dat dat zijn baan verstoort,
Verdwijnt niet zomaar in de zoete nacht.
De dappere, haast dood, die blind nog zag
Met ogen stralend als een meteoor,
Vecht, vecht, omdat het licht niet sterven mag.
En u, mijn vader, door mij zo geacht,
Vloek, zegen mij met tranen, maar vecht door.
Verdwijn niet zomaar in de zoete nacht.
Vecht, vecht, omdat het licht niet sterven mag.