Miriam Van hee is een Vlaamse dichteres, geboren in Gent in het jaar 1952. Ze publiceerde tot nu toe 11 dichtbundels. Ze werd in 2000 opgenomen in een bloemlezing van Cox Habbema met de opmerkelijke titel Vrouwen dichten anders. Uit 2017 haar laatste bundel, het volgende.
WOLKEN IN BASSURELS
halverwege rustten we uit, we konden de
luchtlagen zien, hoog boven ons hing een
dun wolkendek dat niet bewoog, daaronder
snelden als laatkomers op de vergadering
stellen voorbij naar het zuiden, waar zij zich
ophoopten in een donkere grot in de lucht,
daarvandaan werd wind naar ons toe
gespeeld, een overschot dat naar believen
huishield in de bomen die ons omringden,
wij hervatten de klim tussen de doornen, maar
die donkere grot kwam ons te na, als werden
wij ergens ontboden, het was nog te vroeg, we
wankelden maar we lieten de aarde niet los
we hielden elkaar stevig vast en weerstonden.
Uit: als werden wij ergens ontboden, p26
De bergwandeling vindt plaats in Bassurels, een klein plaatsje in de Cevennen in het zuiden van Frankrijk. De bergen reiken tot ongeveer 1000 meter hoogte. De wolkenformaties verbeelden.
De wandeling en wolken prikkelen tot mijmering en bezinning over het leven. Zo kun je het gedicht ook symbolisch lezen. De plaatselijke ervaring staat dan voor een veel groter besef. Het dreigende weer en de vermoeidheid van de wandeling leiden tot bezorgde gedachten. De zwarte wolken voorspellen niet veel goeds. Ze zien er uit als een ravijn waar je in kunt vallen. Een gat waarnaar je toegetrokken wordt. “als werden wij ergens ontboden”. Dat is tevens de titel van de hele bundel. Zo groot is blijkbaar de dreiging, en even urgent de overweging dat het daar nog niet de tijd voor is. Het is dan nodig om niet te wankelen, standvastig elkaar vast te houden, niet om te keren om je in veiligheid te brengen, maar elkaar te vertrouwen.
Zo gaat het in dit gedicht over het leven. In een beheerste taal en vorm wordt iets onbeheersbaars en enorms verbeeld en wordt het gevoel van vertrouwen en de noodzaak om daarvoor te vechten van levensbelang. Ik denk dat het gedicht ook wel over hun relatie gaat. Er doemen spoken en op de weg en hersenspinsels die tijdens de wandeling worden vergroot. Dan op tijd te beseffen dat de relatie het waard is om voor te vechten. Het is niet zomaar een zorgelijk gedicht, maar ook zorgzaam en aanmoedigend.